7 ditë pas vdekjes tek katolikët
Në traditën katolike, një element i rëndësishëm i ritualit është procesi i varrimit dhe ditët pasuese, kur ndodhin kujtimet e të vdekurve. Katolikët nuk organizojnë kujtime në kuptimin e zakonshëm, siç është e zakonshme në kulturën ortodokse, por ka disa ditë të caktuara për lutje dhe kujtimin. Një nga momentet kyçe është dita e shtatë pas vdekjes. Në këtë artikull, ne do të shpjegojmë me detaje traditat e katolikëve lidhur me kujtimin e të vdekurve në ditën e shtatë, si dhe në ditën e tretë dhe të tridhjetë pas vdekjes.
Dita e kujtimit të të vdekurve tek katolikët
Katolikët kujtojnë të vdekurit në ditën e tretë, të shtatën dhe të tridhjetën pas vdekjes, si dhe çdo vit më 2 nëntor, në Ditën e Kujtimit të të Vdekurve Të Besuar. Këto data kanë një kuptim të thellë liturgjik dhe janë të lidhura me simbolikën e Ringjalljes së Krishtit dhe ngjarje të tjera biblike.
Ditët e tretë, të shtatën dhe të tridhjetën si datat tradicionale të kujtimit
Kisha katolike ka vendosur traditën e kujtimit të të vdekurve në ditën e tretë, të shtatën dhe të tridhjetën pas vdekjes. Dita e tretë konsiderohet e veçantë, pasi sipas besimit kristian, në këtë ditë Shpëtimtari ka ringjallur. Dita e shtatë është e lidhur me traditat biblike të lashta, kur doli zi për të vdekurin për shtatë ditë. Dita e tridhjetë ka gjithashtu rëndësi, pasi në lashtësi hebrenjtë mbahen zi për tridhjetë ditë për profetin Moisiu.
Dita e kujtimit të të vdekurve të besuar më 2 nëntor
Përveç traditës së kujtimit në ditën e tretë, të shtatën dhe të tridhjetën, katolikët çdo vit festojnë 2 nëntorin si Ditën e Kujtimit të të Vdekurve Të Besuar. Kjo ditë u vendos në vitin 998 nga Odilon i Cluny dhe simbolizon kujtimin e të gjithë të vdekurve të besuar, veçanërisht atyre që ndodhen në pastërti, duke pritur fatin e tyre në Ditën e Gjykimit. Në këtë ditë, katolikët vizitojnë varrezat, lutën për shpirtin e të vdekurve dhe sjellin lule mbi varret e të afërmve të tyre.
Si duket kujtimi katolik
Tradita e kujtimit katolik dallon nga religjione tĂ« tjera. NĂ« kujtimet katolike nuk pĂ«rgatiten ushqime speciale, siç ndodh shpesh nĂ« kujtimet ortodokse. TĂ« ftuarit sjellin ushqime, tĂ« cilat mĂ« pas shtrihen nĂ« sallonin e shtĂ«pisĂ«. Zakonisht, nĂ« ditĂ«n e tretĂ« dhe tĂ« shtatĂ«n pas vdekjes pĂ«rgatiten pjata tĂ« ngrohta, si peshk, mish dhe perime, gatime dhe sallata. ĂshtĂ« e rĂ«ndĂ«sishme qĂ« kĂ«to pjata tĂ« ndihmojnĂ« pĂ«r tĂ« mbajtur forcat e atyre qĂ« po pikĂ«llohen, pasi ata mund tĂ« jenĂ« tepĂ«r tĂ« mĂ«rzitur nga dhimbja.
Në kujtimet katolike nuk bëhen lutje, të gjitha lutjet dhe liturgjia kryhen gjatë meshës kishtare. Gjithashtu, në kujtime nuk është zakon të bëhen tosta ose fjalime zie. Qëllimi kryesor i këtyre takimeve është mbështetje për familjen e të vdekurit, kështu që komunikimi ndërtohet mbi kujtimet e mira dhe mbështetje për njëri-tjetrin.
Pse kujtimet katolike janë kaq të thjeshta?
Një nga faktorët që ndikon në thjeshtësinë e kujtimeve katolike është shpenzimet e larta për varrimet dhe shërbimet rituale. Varrimi, ashtu si dhe meshët kishtare, kërkojnë investime të konsiderueshme financiare, prandaj kujtimet shpesh janë të kufizuara në aktivitete të thjeshta. Në disa raste, të afërmit e të vdekurit organizojnë grumbullime në kishë, në mënyrë që të gjithë ata që duan mund të bashkohen në lutjen për të vdekurin dhe të shprehin ngushëllime.
Kisha katolike gjithashtu nuk insistojnë në organizimin e kujtimeve të komplikuara, dhe rituali i kujtimit shpesh shihet si një aktivitet qytetar, gjë që e bën atë më pak të shtrenjtë. Kështu, katolikët orientohen nga kursimi dhe simbolizmi, jo nga darkat luksoze.
Zi në traditën katolike
Kisha katolike ka rregulla tĂ« rrepta pĂ«r mbajtjen e zisĂ«. PĂ«r shembull, vejushat duhet tĂ« mbajnĂ« zi pĂ«r njĂ« vit, ndĂ«rsa vejusha â pĂ«r gjashtĂ« muaj. GjatĂ« kĂ«tij periudhe, njĂ« person nuk duhet tĂ« marrĂ« pjesĂ« nĂ« aktivitete argĂ«tuese dhe duhet tĂ« sillet me thjeshtĂ«si. Zi nĂ« traditĂ«n katolike nuk Ă«shtĂ« vetĂ«m njĂ« shprehje e jashtme e dhimbjes, por njĂ« periudhĂ« pĂ«r lutje personale dhe reflektime.
Gjatë kësaj kohe, katolikët vazhdojnë të lutën për shpirtin e të vdekurit dhe, nëse është e nevojshme, porositin meshën. Gjithashtu, gjatë vitit, familja duhet të mbajë rendin në varr, të ndryshojë lule dhe të ndizet qirinj.
Qëndrimi i kishës ndaj supersticioneve dhe kujtimeve
Kisha katolike nuk miraton besimin nĂ« supersticioze dhe i konsideron ato si mbetje tĂ« paganizmit. Kisha pohon se kujtimi i tĂ« vdekurve duhet tĂ« lidhet me lutjet dhe liturgjinĂ« dhe jo me besimet e kota. Lutjet dhe mesha luajnĂ« njĂ« rol kyç nĂ« traditĂ«n katolike tĂ« kujtimit. ĂshtĂ« e rĂ«ndĂ«sishme tĂ« kujtojmĂ« se çdo ditĂ« kujtimi, qoftĂ« dita e tretĂ«, e shtata ose e tridhjeta, Ă«shtĂ« e orientuar pĂ«r tĂ« ndihmuar shpirtin e tĂ« vdekurit tĂ« kalojĂ« rrugĂ«n e pastrimit dhe tĂ« gjejĂ« paqe nĂ« jetĂ«n e pĂ«rjetshme.
PĂ«rfundim
Traditat e kujtimit të katolikëve kanë veçantinë dhe dallimet e veta nga praktikat e tjera fetare. Pavarësisht mungesës së darkave të shprehura të kujtimit, katolikët tregojnë respekt për kujtimin e të vdekurve përmes lutjeve dhe meshave, si dhe përmes aktiviteteve simbolike që ndihmojnë ata që po pikëllohen të kalojnë humbjen. Kuptimi i këtyre traditave është i rëndësishëm për të gjithë ata që përballen me kulturën katolike, për të treguar respektin e duhur dhe për të zbatuar korrektësisht ritualet fetare.
Lexoni gjithashtu:
